Kot w pustym mieszkaniu

Autor: Staszek Smuga-Otto

Tego się nie robi kotu…
Od dawien dawna fascynowałem się intymnymi wyznaniami twórców, zdradzających sekrety swego warsztatu. Jakaż tu różnorodność; jak wieloma drogami chodzą natchnienia. Jedni – jak np. genialny brytyjski matematyk i fizyk Penrose, spacerują sobie nad lokalną rzeczką Cam, patrzą na chmurne niebo myśląc o niebieskich migdałach i – nagle, bez uprzedzenia, znane już elementy wiedzy składają się im w zupełnie nowy, niespodziewany obraz.
Inni, przypadek częsty u ludzi parających się piórem, narzucają sobie żelazny reżym: rano toaleta, potem 6 godzin wyciskania klawiszy maszyny (lub komputera), drugie śniadanie i laba, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.
Jeszcze inni (np. przypadek Masłowskiej – przewidywanej na rok 2040 polskiej noblistki) czekają na dobry humor i nieodpartą chęć pobawienia się słowami. Gdy to się staje, siadają do klawiatury, przybierają status medium (czyjego?) i powstaje … „Wojna polsko-ruska”.
A nasi, polscy nobliści czasów ostatnich? Miłosz – tworzył od pierwszej linijki, a potem już szło mu z górki. Szymborska – zaczynała ponoć od linijki ostatniej, a potem wspinała się do początku wiersza… tak przynajmniej sama o swym procesie twórczym mówiła Miłoszowi (a Joanna Ciapka-Sangster, w swym świetnym felietonie – wygłoszonym na antenie edmontońskiego polskiego radia – a poświęconym zmarłej przed tygodniem poetce, wspominała).
Jednak aż trudno mi w to „wspinanie” uwierzyć, zaśmiewając się z jej, pełnych polotu i humoru „moskalików”. Nieco łatwiej, gdy widzimy kota w mieszkaniu, które tak długo pozostawało puste. Jednak czytając „Wersję wydarzeń” – wyobrażam sobie to jej wspinanie od ostatniej linijki. Ten wiersz Szymborska sama chyba uważała za ważny w swej twórczości, gdyż to nim właśnie zakończyła swą mowę w Sztokholmie, gdy odbierała Nobla.
Była mi i nam bliska. Była… i pozostanie taką.
Nie będę się silił na jeszcze jeden wspomnieniowo-okolicznościowy felieton. Zamiast takowego, zamieszczam link na tekst (drukowany w Tygodniku Powszechnym) jej niezwykle interesującej mowy sztokholmskiej. Kliknijcie i poczytajcie…
http://www.tygodnik.com.pl/kontrapunkt/12/wiersze-szymborska.htmlTego się nie robi kotu…
Od dawien dawna fascynowałem się intymnymi wyznaniami twórców, zdradzających sekrety swego warsztatu. Jakaż tu różnorodność; jak wieloma drogami chodzą natchnienia. Jedni – jak np. genialny brytyjski matematyk i fizyk Penrose, spacerują sobie nad lokalną rzeczką Cam, patrzą na chmurne niebo myśląc o niebieskich migdałach i – nagle, bez uprzedzenia, znane już elementy wiedzy składają się im w zupełnie nowy, niespodziewany obraz.
Inni, przypadek częsty u ludzi parających się piórem, narzucają sobie żelazny reżym: rano toaleta, potem 6 godzin wyciskania klawiszy maszyny (lub komputera), drugie śniadanie i laba, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku.
Jeszcze inni (np. przypadek Masłowskiej – przewidywanej na rok 2040 polskiej noblistki) czekają na dobry humor i nieodpartą chęć pobawienia się słowami. Gdy to się staje, siadają do klawiatury, przybierają status medium (czyjego?) i powstaje … „Wojna polsko-ruska”.
A nasi, polscy nobliści czasów ostatnich? Miłosz – tworzył od pierwszej linijki, a potem już szło mu z górki. Szymborska – zaczynała ponoć od linijki ostatniej, a potem wspinała się do początku wiersza… tak przynajmniej sama o swym procesie twórczym mówiła Miłoszowi (a Joanna Ciapka-Sangster, w swym świetnym felietonie – wygłoszonym na antenie edmontońskiego polskiego radia – a poświęconym zmarłej przed tygodniem poetce, wspominała).
Jednak aż trudno mi w to „wspinanie” uwierzyć, zaśmiewając się z jej, pełnych polotu i humoru „moskalików”. Nieco łatwiej, gdy widzimy kota w mieszkaniu, które tak długo pozostawało puste. Jednak czytając „Wersję wydarzeń” – wyobrażam sobie to jej wspinanie od ostatniej linijki. Ten wiersz Szymborska sama chyba uważała za ważny w swej twórczości, gdyż to nim właśnie zakończyła swą mowę w Sztokholmie, gdy odbierała Nobla.
Była mi i nam bliska. Była… i pozostanie taką.
Nie będę się silił na jeszcze jeden wspomnieniowo-okolicznościowy felieton. Zamiast takowego, zamieszczam link na tekst (drukowany w Tygodniku Powszechnym) jej niezwykle interesującej mowy sztokholmskiej. Kliknijcie i poczytajcie…
http://www.tygodnik.com.pl/kontrapunkt/12/wiersze-szymborska.html